Najbardziej znany obiekt architektoniczny Paryża, symbol Francji. Jest najwyższą budowlą w Paryżu i piątą co do wysokości we Francji. „Żelazna dama” stoi w zachodniej części centrum miasta, nad Sekwaną. Wieżę zbudowano specjalnie na paryską Wystawę Światową w 1889 roku. Miała zademonstrować poziom wiedzy inżynierskiej i możliwości techniczne epoki, być symbolem ówczesnej potęgi gospodarczej i naukowo-technicznej Francji. Po 20 latach budowla miała być rozebrana. Jej konstruktor, Gustaw Eiffel, nie chciał do tego dopuścić. Postanowił przekazać ją nauce. Założył na wieży laboratorium aerodynamiczne i meteorologiczne. W przededniu I wojny światowej stała się obiektem militarnym – łączyła Paryż z posterunkami wojskowymi na granicy z Niemcami. Ocalona budowla z czasem stała się największą atrakcją turystyczną Paryża, którą odwiedziło już ponad 200 mln ludzi.
Historia wieży Eiffla
Faktycznymi pomysłodawcami konstrukcji wieży Eiffla byli dwaj pracownicy w biurze Gustawa Eiffela. W dniu 18 września 1884 roku, zgłosili oni patent. Projekt został zaprezentowany publicznie. 12 grudnia Eiffel odkupił prawa autorskie od swoich pracowników. W 1884 został opracowany pierwszy projekt wieży o wysokości 300 m. Spośród wielu propozycji minister handlu, odpowiedzialny za wystawę, wybrał projekt Eiffela. Spośród 107 propozycji lokalizacji wieży, ostatecznie zdecydowano się na Pole Marsowe, na którym miała odbyć się wystawa. W 1886 rozpoczęto prace przygotowujące teren pod budowę. Pracowano po 10 godzin dziennie. 31 marca 1889 Eiffel wywiesił flagę francuską. Na budowę wieży przeznaczono 7,8 mln franków, z czego ok. 75% zwróciło się już w ciągu pierwszych 5 miesięcy od otwarcia wieży dla turystów. Dodatkowe zyski były czerpane ze sprzedaży małych figurek w kształcie wieży.
